Günlerden Pazartesi. Hava güneşli, yerler buzlu. İçimde tarif edilemez bir mutluluk yok. İçimde mutluluk yok. Geldik gidiyoruz modundayım. Hafta sonuna daha çok var. Günü güzel kılan tek şey bir haftalık gecikmeyle maaşların belki bugün hesaba yatacak olması.
Bir umuttur yaşamak.
Geçen ay ki maaşımla dolar almıştım. 5 ayın en yüksek seviyesindeyken almışım. Anlık kısa süreli bir yükseliş olmuş ve ben bunu fark etmeden ”al” butonuna bastım. Sonra ne mi oldu? Bir aydır eksideyim. İçim buruk kalbim kırık. Günde 3 kez hesabıma bakıp dolar yükseldi mi diye takip ediyorum. Aldığım üç kuruşu da yaptığım dahice hamlelerle bitirdim.
Bilinçaltı temizliği, grabovoi sayıları, çakra, kök çakra diye bir süredir kafamı meşgul ediyorum. 55 kilo olamamamı akşamları geç saatte yediğim abur cuburlara değil bilinçaltıma atıyorum. Çünkü böyle. Günah keçisi bulmalıydım. Seni seçtim bilinçaltı. Bir gazla Oniks taşından kolye aldım. Kullanmadan önce toprağa yatırmak gerekiyormuş, bütün gece salondaki ağaç görünümlü bitkinin saksısında yattı mışıl mışıl. Bugün canım bir şey istemezse eğer bunu Oniks taşının marifetine sayacağım ve benim durumumda olanlar varsa diye her yerde duyuracağım. Çünkü kilo verme sürecinde hepimiz kardeşiz.
Yazacaklarım bu kadar. Musmutlu günleriniz olsun.
