Ey Ruh Geldiysen Çay Demle

Boynum ve sırtımın sol tarafı tutulmuş şekilde güne başladım. Notre Dame’ın kamburu gibiyim bugün. Başımı döndüremiyorum. Hareketlerim sınırlı. Gergin bir hafta geçirdim. Dün de annemle babamın boşanma davalarında tanıklık yaptım. Hayatımda ilk kez bir mahkeme salonuna girdim. Her neyse müthiş gerildim salonda. Bu kadar şeyin üstüne de bugün felçli gibi kalktım daha doğrusu kalkamadım. Şimdi evde yalnızım. Kanepeye uzandım, battaniye çektim üstüme. Hemen yanımda bir sehpa üzerinde üç aydır bitiremediğim “Milena’ya mektuplar” kitabı. Büyük fincanda Türk kahvesi. Bir kase çekirdek ve 1,5 lt lik su şişesi. Bütün ihtiyaçlarımı elimin altında topladım. Rahatımı bozup ayağa kalkmak istemiyorum.

Dışarıda mis gibi hava var soğuğu saymazsak. Aslında bugün için planım yürüyüşe çıkmaktı ama bu halde değil yürüyüş bir bardak suyu dahi içmekte zorlanıyorum.

Berat ise bir haftadır okula gitmemek için ağlıyor. Geçen hafta iki arkadaşı istifra etmiş. Beratın en hassas olduğu konu kusmaktır. Çok korkuyor. Şimdi bende öyle olacağım düşüncesiyle gitmek istemiyor. Okulda yemek yemiyor günlerdir. Eve aç geliyor. Önceleri güzellikle anlatmaya çalıştık ama tepkisi büyük oldu. Şimdi bıraktık kendi haline. Bu konu hakkında konuşmuyoruz hiç. Elbet bir gün normale dönecek.

Reklamlar

Bugün saçlarımı kestirdim. Eşim farketmedi. Bahane olarakta “erkekler böyle”dedi. En azından berat farketti. Bütün akşam aynada baktım durdum saçlarıma. Ben kendime yakıştırdım. Bir de yağmur gibi dökülmese ve beyaz olmasa harika olacak .

Bu akşam çok konuşasım var. Eşim annesine gitti. Whatsapp kızlar grubundan ses yok. Biri misafirlikte biri de bebeğiyle meşgul. Kaldım mı yalnız. Harıl harıl örgü ördüm.

Bütün gün kafamı kurcalayan sadece kuaförüm değildi (kuaförüm deyince zengin hissettim kendimi). Hayatımdaki iki kişi bütün enerjimi alıp beni ruhen yoruyor. Öyle bir mevkideler ki atsan atamazsın, hayatından çıkaramazsın. Beni fena halde yoruyorlar. Onlar hakkında ne yapabilirim diye düşündüm. Çözüm mü şimdilik bulamadım.

Galiba ben panikatak oldum. Son haftalarda , araba kullanacağım zaman bütün vücuduma titreme geliyor. Kalbim güm güm ramazan davulu gibi beni sarsarak atıyor. Midem bulanıyor, istifra hissi yaşıyorum. Başım dönüyor. Bugün arabayı park ettikten sonra arabadan inmekte zorlandım bacaklarımın titremesinden. Durumumu eşime anlattığımda korkumla yüzleşmem gerektiğini söylüyor. Bense hemen bu aşamada bırakmak istiyorum. Direksiyon başında olmak istemiyorum. Bu sorunları sadece direksiyon başında değil evden çıkacağım zamanda yaşıyorum. Eve kapatasım geliyor kendimi. Kapıya kilitler vurup kendimi içeri hapsetmek istiyorum.

İyice psikopata bağladım. Geçtiğimiz yaz bir kez psikiyatra gitmiştim. 3 aylık antidepresan kullanmıştım. Sonrasında kontrole gidemedim, doktor hanım gitmişti başka memleketlere. Bende ilacın verdiği tatlı sarhoşlukla ihmal ettim. Acaba diyorum onun etkisi mi yoksa ben gerçekten manyak mıyım?

Yanaklar Önemli

Beratın bu akşam ki duası;

“Allahım herkesin yanağı yumuşacık olsun. Minecraft videolarında küfür edilmesin. Amin”

Gelin Anlatacaklarım Var

Size hayatımdan en rezil olduğum bir anımı anlatacağım. Yani o zamanlar öyle düşünüyordum. Şimdi ise komik buluyorum.

Üniversitede iken izcilik klübüne üyeydik arkadaşlarla. Ufak çaplı kamplara katılırdık. Ortam çok güzeldi. Yine yaz kaplarından birine katıldım. Gruba yeni üyeler gelmişti. İçlerinden biri süper yakışıklı. Sempatik, espirili falan filan. O zamanlardaki hayallerimi süsleyen beyaz atlı erkeğin canlı kanlı hali. Ben etrafında dolanıyorum beni görsün diye ama yok. Muhabbetimiz var ama arkadaş gibi. Kampın son akşamı. Ateşin etrafında oturuyoruz . “Meydan da hafif eğimli bir yer” buraya dikkat. Bir kaç tane plastik beyaz sandalye vardı etrafta. Bende birini aldım, bizim yakışıklının karışısına gelecek şekilde oturdum. Arkama yaslanmamla geriye doğru düşmem bir oldu. Sonra eğimden dolayı aşağı yuvarlanmaya başladım. 5-6 tur yuvarlandım. Herkes ayaklandı. Ben ne olduğunu anlamaz halde durmaya çalışıyorum. Nihayet durdum biri elini uzattı. Kafamı kaldırdım O. Yer yarılsa da içine düşsem olayı var ya heh o an diledim. Nasıl utandım anlatamam. Kimsenin yüzüne bakamıyorum. Yardıma gelenler yaralandım mı diye bakıyorlar ben utancımdan gözlerimi açamıyorum. Ertesi gün kamp dağıldı ve bir daha ismini dahi hatırlamadığım O kişiyi görmedim.

Bu da böyle bir anı. Şimdi aklıma geldikçe gülüyorum. Ne vardı bunda bu kadar utanılacak diyorum ama o zamanlar 20 yaşındayım. Özgüven sıfır. Komplekslerim var 🙂

Yine de şükrediyorum cep telefonları yeni çıkmıştı ve internet seçkin kişilerde vardı. Yoksa boy boy storylerde görürdünüz beni. Muhakkak görürdünüz. Komik videolarda oscara aday olabilecek güzellikte idi. Neyse ki eski zamanlarda oldu da yaşadığım şey orada kaldı gitti 🙂

#40sabaherkenkalk

Barış Özcan’ı uzun zamandır YouTube ve İnstagram hesaplarından takip ediyorum. Paylaşımları oldukça kaliteli. Benim asıl söylemek istediğim ise paylaştığı bu video ile erken kalkmaya başlamam. Zaruri durumlar dışında 10-11 e kadar uyurum. Ama bu gidişe dur demeliyim dedim ve alarmı 07:00 a kurdum. İlk gün başarı ile uyandım. Başarı diyorum çünkü gerçekten büyük başarı benim için. İkinci gün uyanamadım çünkü bir önceki günden çok yorgundum ve geç yatmıştım. Aslında bunlar bahane olmamalı ama bahanem bunlar. Sıra 3. Güne geldi. Beratı da erken uyandıracağım artık. Çünkü geç kalkınca geç yatıyor akşamları. Bu da bizi çok yoruyor. Sözün özü artık bende #40sabaherkenkalk programına katıldım. Kayıtlara geçsin lütfen

Lanet Dokunmatikler

Aceleci ve dikkatsiz biriyim. Bu sebepten gündelik hayatta çok sakarlık yaparım.  En isyan ettiren konu da dokunmatikler. Yaptığım yanlışların haddi hesabı yok. Size en son yaptığım yüz kızartıcı sakarlığımı anlatayım. Gece 00:10 berat hala uyumamış. Ananemle görüntülü konuşacağım diye tutturdu yatağında. Bende bir elimde telefon whatsap arama listesinden kardeşimin ismini arıyorum, diğer elimle beratın üstünü örtüyorum. Kardeşim yerine alttaki isme tıkla (Aile hekimimiz) Gözlerim fırladı yerinden. Aramamla kapatmam bir oldu. Çalmamıştır ya gibi şeylerle kendimi avutmaya çalıştım. Sonrasında çaldıysa da anlamıştır herhalde yanlışlık olduğunu diyerek teselliye geçtim.  

Saçmalık şurda isme tıklamayla arıyor. Madem öyle yanında telefon simgesi neden var. 

Yani aram hiç iyi değil dokunmatiklerle. Tuşlu telefonlar iyiydi.  Fakat onlarda da  küt küt tuş sesleri vardı. Teknoloji ilerliyor ama hepsinin kendine has dezavantajı oluyor işte.  Bir tık ilerisi herhalde  düşünce gücüyle kullanım olur. Ama o da tehlikeli. Düşünsenize patronunuza mail yazıyorsunuz.  Aklınızdan  o an maaşa zam yapmadığı geliyor ve sülalesine selamlarınızı gönderiyorsunuz yine düşüncenizde.  Ya gönderseniz onları ayy düşünmek bile istemiyorum. 

 Şimdi  farkettim de ben hiç patrona mail gönderilen işyerlerinde  çalışmadım.  Benim patronlarım,teknolojiyi sadece son çıkan telefonlarla takip eden fakat nimetlerinden faydalanamayan kişilerdi. 

 İyi ki bloğumu tanıdıklarım bilmiyor. Tanıyan olmayınca sallamak iyi oluyor. 

Genel olarak yazının özeti şu: aceleci sinek, süte düşer 😄

  

Bugünün Şarkısı

Rahat bir yere oturup, kulaklığı takıp, gözleri kapatıp mırıldanarak dinlenecek bir şarkı. Ben çok sevdim.