Bu sabah kendime öğleye kadar izin verdim ve Beratla güzel bir kahvaltı ettik. o her zamanki gibi kendi tabağındakileri değil benim tabağımdakileri yedi. Annemle koyu bir muhabbete girdik. Komşunun! evindeki huzursuzluktan, kişilerin mutsuzluğundan bahsederken Berat araya girdi ve bende bir şey demek istiyorum dedi. Peki dedik sustuk. Onlara söyleyin mutlu olmak istiyorlarsa birbirlerine sevdiklerini söylesinler sonra el ele tutuşup birbirlerini öpsünler dedi. Acaba bir şey demeli miyim diye düşündüm. Ne denebilir ki bu lafın üstüne. Evet iki insan birbirini seviyorsa neden sevdiklerini söylemezler. Ömür zaten kısa kırgınlıklara, küslüklere ne lüzum var deyip konumu değiştiriyorum.
Otuzdan sonra kendime yolculuk yazımda değiştiğimi, farkındalığımın arttığını yazmıştım. Bir ilave daha yapıyorum, artık daha cesurum. Korkmuyorum. Bir karar vermem gerektiğini hissediyorum, o kararın ne olduğunu zamanla bulacağıma da inanıyorum. 2 aydır şekersiz ve unsuz besleniyorum. ve bugün tartıya çıktığımda 6 kg verdiğimi gördüm. açıkçası bu öz güvenimi daha da güçlendirdi. Yapamam diye başlamıştım ama 2 ayda hiç fire vermedim. Gerçekten istersem başarabilirim duygusu kapladı. Bu duyguyla Yen’i bir hayatı da korkusuzca düşündüm. Cahil cesareti midir Benim ki bilmem. Bildiğim tek şey bir karar vermem gerekiyor.
Yaş Bunalımı 